સુનેહા
સિદ્ધાર્થ છાયા દ્વારા
અર્પણ ....
આ નવલકથા વાંચી રહેલી અને ભવિષ્યમાં વાંચનારી તમામ સુનેહાઓને, જેમણે તકલીફોને હસતાંહસતાં સ્વિકારી પણ છે અને જરૂર પડ્યે તેનો દ્રઢતાથી મુકાબલો પણ કર્યો છે.
પ્રસ્તાવના
મારી પ્રથમ નવલકથા ‘શાંતનુ’ને જ્યારે વાંચકોએ ખુબ વખાણી ત્યારે એક વાત તો મનમાં નક્કી થઇજ ગઈ કે જે વાર્તામાં વાચકોને પોતીકાપણું લાગે એવીજ વાર્તાઓ લખવાનો કાયમ પ્રયાસ કરવો. કલ્પના કરવી આપણને બધાને ગમે છે, પરંતુ જો કોઈ ઘટના આપણી આસપાસ જ બને તો તેને વાંચતા વાંચતા અનુભવવાની મજાજ કોઈ ઔર છે. સુનેહા આમતો શાંતનુ પહેલા લખાવાની હતી, પરંતુ આ પ્રકારનો સ્હેજ અલગ વિષયને જો મારા નવલકથા લખવાના પ્રથમ પ્રયાસમાંજ હું ન્યાય ન આપી શકું તો? એ વિચારે મને સુનેહા લખતાં રોક્યો હતો. પછી શાંતનુ લખવા બેઠો અને સુનેહાને થોડો સમય રાહ જોવાની વિનંતી કરી.
પણ, આગળ વાત કરી તેમ શાંતનુના વાચકોએ ખુદ પોતાના પ્રતિભાવોમાં આગલી નવલકથામાં કશુંક અલગ કરવાના સૂચનો કર્યા ત્યારે સુનેહાને ન્યાય આપવાનું નક્કી કરી લીધું. સુનેહાની ઘટના પણ મારી આસપાસ જ બની છે, પૂરેપૂરી નહીં તો ૮૦% તો ખરીજ. આથી બાકીની વાર્તા પૂરી કરવા માટે મેં મારી કલ્પનાશક્તિની મદદ લીધી છે, પરંતુ એવીરીતે જેનાથી આગળની જે ઘટનાઓ મારી નજર સમક્ષ બની ગઈ તેને કોઈ અન્યાય ન થાય. સુનેહા કદાચ આપણી આસપાસ જોવા મળતી ઘણી ભારતીય સ્ત્રીઓ જેવીજ છે. જે કુટુંબ માટે, ભાઈ-બહેનો કે મિત્રો માટે હસતાં મુખે બધુંજ સહન કરી લેવા તૈયાર હોય છે. કુટુંબ માટે તેને મોટામાં મોટો ભોગ આપવામાં જરાય તકલીફ નડતી નથી, ઉલટું માતા-પિતા માટે તે પોતાનું સર્વસ્વ, પોતાનો આનંદ કે પોતાનું ભવિષ્ય પણ ભૂલી જવા તૈયાર હોય છે. પરંતુ જ્યારે તેને કોઈ જકજોડી નાખતી ઘટના બને છે ત્યારે તે મૂંગી રહી શકતી નથી.
સુનેહા જેવી સ્ત્રીઓ જો એકતરફ પ્રેમાળ અને કુટુંબ વત્સલ છે તો બીજી તરફ ઈમોશનલ નહીં પરંતુ સ્માર્ટ બનીને પોતાની સાથે કે પોતાના હ્રદય સાથે સંકળાયેલી વ્યક્તિ સાથે થયેલા અન્યાયનો બદલો લેતા પણ ચૂકતી નથી, ભલે પછી તેને કોઇપણ હદ સુધી કેમ ન જવું પડે? સુનેહાને મેં એ તમામ એવી સ્ત્રીઓને અર્પણ કરી છે જે સહૃદયી હોવા ઉપરાંત ખુદ્દાર છે અને અન્યાય સામે લડી લેવા કાયમ તૈયાર હોય છે.
આશા છે આપ શાંતનુની જેમજ સુનેહાને પણ વધાવી લેશો.
અસ્તુ!
સિદ્ધાર્થ છાયા
-: એક : -
‘બસ કર પવન, હવે નથી રહેવાતું....આખી રાતમાં આ ચોથીવાર છે, પ્લીઝ.. જરા મારી દયા તો ખા?’ પવનનાં કસરતી બદન નીચે કણસી રહેલી દિવ્યા બોલી.
‘તને મેં કીધું’તું ને? કે તને મારી તાકાતનો અંદાજ નથી પણ તારે તો પ્રમોશન જોઈએછે ને? એટલે આ બધો પહેલેથી વિચાર કરવાનો હતો.’ દિવ્યાનાં થાકેલાં, ત્રાસેલાં અને ઓલરેડી ત્રણવાર એનાં દ્વારાજ ચૂંથાયેલાં શરીર પર ફરીએકવાર કામાતુર હલનચલન કરતો પવન બોલ્યો.
‘ત્રણવાર પછીય તને શું મજા આવે છે પવન? એકનુંએક શરીર તો છે? હવે કાલે, ઓફિસમાં મજા કરજે, લંચમાં તારી કેબીનમાં રોજની જેમ હું વહેલી આવી જઈશ બસ?’ દિવ્યા ખરેખર હવે એની શક્તિ ખત્મ કરી ચુકી હતી એણે રીતસર પવનને આજીજી કરી.
‘ઘણીવાર એક સ્ત્રીને ખબર નથી હોતી દિવ્યારાણી કે એનાં શરીરમાં માણવાલાયક શું છે. એ તો કોઈ મારાં જેવો મરદજ પીછાણી શકે, દરેક સ્ત્રીમાં કૈક તો જુદું હોય જ છે અને એ જ મને એની સાથે રમવા માટે મજબુર કરી નાખે છે. જો..આ જો...આજ સુધી કેટલીય સ્ત્રીઓને મેં ભોગવી છે પણ તારા જેવું ભર્યુંભર્યું બદન કોઈનું નહોતું. સાલું તને જોઇને જ તારી સાથે રમવાનું મન થઇ જાય છે.’ પવન દિવ્યાના સુડોળ અને મોટાં સ્તનો સાથે મસ્તી કરવા લાગ્યો અને એપણ દિવ્યાને દર્દ થાય ત્યાં સુધી. પછી એનામાં જેટલું જોર હતું એટલું ફરીવાર વાપરીને એ દિવ્યાના થાકીને ચૂર થઇ ગયેલાં બદનમાં પવન ફરીથી પ્રવેશ્યો અને આ વખતે આગલી ત્રણ વખત કરતાં પણ વધુ તાકાતથી એ દિવ્યાને ભોગવવા લાગ્યો.
જે દિવ્યા ગઈકાલ સાંજસુધી પવનની પોઝીશનથી અને એની બોલવાની તથા કેટલીક અન્ય શારીરિક તેમજ મર્દાના અદાઓ થી અંજાયેલી હતી અને પોતાનાં શરીરનો પવનનાં શરીર સાથે ક્યારે મેળાપ થાય એની અદમ્ય ઈચ્છા પણ ધરાવતી હતી, અત્યારે એ જ દિવ્યા હવે એનાંથી ક્યારે છુટકારો મળે એની કામના કરી રહી હતી. અમુકજ કલાકમાં પવન સાથે કરેલા ફક્ત બે જ વારનાં જોરદાર સમાગમમાં દિવ્યા સાવ તૂટી ગઈ હતી. અને આમપણ અમુકજ કલાકમાં આટલીબધીવાર સમાગમ કરવાની ન તો એને આદત હતી નહી કે એની કોઈ ઈચ્છા. એ એનાં બોયફ્રેન્ડ સાથે દર મહિનામાં બે શનિવાર રાત્રે ક્યાંક જરૂર જતી અને સેક્સ પણ માણતી પણ એ આખી રાતમાં ફક્ત એક જ વાર અને જો એનાં બોયફ્રેન્ડને વહેલી સવારે ફરીથી ઉત્થાન થાય તો કોકવાર એ પ્રમાણે એ એને સંતોષ આપતી અને એનો બોયફ્રેન્ડ પણ જો દિવ્યાની ઈચ્છા ન હોય તો પોતાની ઈચ્છા હોવાં છતાં પણ એ દિવ્યા સાથે સમાગમની જીદ ન કરતો, પણ અહીં તો એને પ્રમોશન ની જરૂર હતી અને છેલ્લાં દોઢેક મહીનાથી પવનની ચેમ્બરમાં એની સાથે એ નાનાં-મોટાં શારીરિક મિલનો કરી લેતી પણ પવનને તો દિવ્યા પુરેપુરી જોઈતી હતી અને એ પણ આખી રાત માટે અને ભવિષ્યમાં પણ જયારે એની જરૂર પડે ત્યારે પણ. અઠવાડીયાની લાંબી મથામણ પછી દિવ્યાએ આજની, પવનનાં શબ્દોમાં ‘મીટીંગ’ માટે હા પાડી હતી અને એ સહમત પણ થઇ હતી કે પવનને એ જરાપણ ના નહી પાડે અને એને દિવ્યાને જે રીતે અને જેટલીવાર ભોગવવી હશે એટલીવાર એ ભોગવી શકશે અને બદલામાં પવન આવતી પહેલી તારીખ સુધીમાં દિવ્યાને એના કૉલ સેન્ટરમાં પ્રમોશન અને સેલેરી ઇન્ક્રીમેન્ટ અથવાતો એટલીસ્ટ સેલેરી ઇન્ક્રીમેન્ટ તો જરૂર અપાવશે.
***
પવન રાઠોડ, પુત્રનાં લક્ષણ “પારણા માંથી” કહેવતનું એક યોગ્ય ઉદાહરણ હતું. ઉત્તર ગુજરાતનાં અંતરીયાળ ગામડામાં રહેતા પવનનો બાપ જયસંગ રાઠોડ આર્મીમાં ટ્રક ચલાવતો અને મોટેભાગે ડ્યુટી પર જ રહેતો. પવન એકમાત્ર સંતાન એટલે એની માં રૂડીએ એને પોતાનાં જીવથી પણ વધુ વ્હાલ આપ્યું અને આ વ્હાલ ધીરેધીરે ઝેર બનીને પવનની નસોમાં વહેવા લાગ્યું કારણકે પવનને રોકનાર અને ટોકનાર કોઈ જ ન હતું. નાનપણથી જ કોઈનું ન માનવું અને પોતાનું ધાર્યું જ કરવું એ પવનની આદત બની ચુક્યું હતું. નાનપણથી જ વાતેવાતે રુડીબા પર પણ એ હાથ ઉપાડી લેતો. રમતારમતા વાંધો પડે તો પોતાના શેરીમિત્રોને ધક્કો મારીને ભાગી જવાની ટેવ છેલ્લે ચાકુ મારી દેવા સુધી વધી ચુકી હતી. પવનનાં આ લક્ષણોને વધુ હવા આપી એની પાડોશણ ધનુએ. ગામ આખાને દૈણું દળી દેતી ધનુનો પતિ અભેસિંગ પણ જયસંગ સાથે આર્મીમાં જ હતો અને વરસનાં વચલે દિવસે જ ગામ આવતો અને ધનુની શારીરિક ઈચ્છાઓ અભેસિંગની ગેરહાજરીને લીધે વધુ પરવાન ચડતી પણ કોઈ અન્ય પુરુષને આવા નાનકડા ગામમાં પોતાને ઘેર પોતાની શારીરિક ઈચ્છાઓ પૂરી કરવા માટે આમંત્રણ આપતાં ડરતી હતી પણ જયારે જયારે એ પોતાનાં પિયર જતી ત્યારે તે પોતાનાં જૂનાં આશીકો સાથે મોજ મસ્તી કરીને સતોષ મેળવતી. પણ પોતાને ઘેર તો ધનુ કાયમ ભૂખી જ રહેતી.
એકવાર ઉનાળાની ધગધગતી બપોરે ધનુ જયારે એકદમ ખુમારમાં આવી ગઈ હતી ત્યારેજ રુડીબાનાં હુકમથી કમને બાર વર્ષનો પવન દૈણું દળાવવા ધનુને ઘેર આવ્યો. ધનુનું શરીર અત્યારે કામ નહી પરંતુ કઈક બીજુંજ કરવાનાં મૂડમાં હતું. એણે ઘંટીમાં ઘઉં નાખ્યાં અને એને જોરથી ગોળગોળ ફેરવવા માંડી અને આડી આંખે સતત દેખાવડા અને યુવાનીમાં હજી જેણે પગ પણ મુક્યો નથી એવા પવનને જોતી રહી અને આંખોથી પોતાની તરસ બુજાવવાની કોશીશ કરતી રહી. થોડીવાર પછી આમતેમ જોઈ રહેલાં પવનને પણ ધનુ પોતાને વારંવાર જોઈ રહી છે એનું ભાન થયું. પવનનું ધ્યાન પણ હવે એના તરફ છે એવી ખબર પડતાં જ ધનુએ પોતાનાં બ્લાઉઝના ઉપલાં બે બટનો ખોલ્યાં અને ફરીથી પવન સામે જોયું. બાર વર્ષનો પવન હજીસુધી પુરેપુરો હાથથી છૂટી ગયો ન હતો. આમતો એ ન કરવા લાયક લગભગ તમામ કામો કરી ચુક્યો હતો પણ હજી શારીરિક આકર્ષણ એનાંથી દુર હતું, પણ ધનુની આ કારીગરી થી અત્યારે એ કોઈક અજાણી શારીરિક અકળામણ જરૂરથી અનુભવી રહ્યો હતો.
‘શું જોવે છ લ્યા?’ ખબર હોવાં છતાં ધનુએ પવનને પૂછ્યું.
‘તું તારું કામ કર ને?’ પવને પોતાની ચિતપરિચિત રીતથી છણકો કર્યો.
‘હું તો એ ઝ કરું સું.....હઝી ઝોવું સ?’ ઘંટી ચલાવતાં ધનુએ પોતાની આંગળીઓ બ્લાઉઝના ત્રીજા બટન પર મુક્યો.
અને પવન ના ન પાડી શક્યો. ધનુએ પવન પાસે પહેલાં ઘરનું મુખ્ય બારણું બંધ કરાવીને નજીક બોલાવ્યો અને પોતાનું બ્લાઉઝ ઉતારી દીધું અને પોતાનાં શ્યામવર્ણનાં અને મોટાં સ્તનોને ભોળેભાવે નીરખી રહેલાં પવનનાં બન્ને હાથ ધનુએ એનાં પર મૂકી દીધા. પવન માટે આ પરીસ્થીતી સાવ નવી હતી પણ એ બહુ જલ્દીથી નવી પરીસ્થીતીઓને ઓળખી લેતા અને એમાં ભળી જતાં આ ઉમરે જ શીખી ગયો હતો એટલે એ ધનુ જેમ કહેતી ગઈ એમ કરતો ગયો. પછી ધનુ જમીન પર સુઈ ગઈ અને પવનને પોતાની ઉપર સુવાડીને પોતાના મદમસ્ત સ્તનો સાથે સતત રમતા રહેવાનું કહેતી રહી અને પોતે જ્યાંસુધી સ્ખલિત ન થઇ ત્યાં સુધી એ પોતાની જાંઘોને એકબીજાં સાથે દબાવતી રહી. પવનને ખબર નહોતી પડી રહી કે તે શું કરી રહ્યો છે પણ તોય એને કોઈક અજાણ્યો આનંદ જ આવી રહ્યો હતો. બસ પછી તો આ રોજ નો ક્રમ થઇ ગયો, ધનુએ જો કે એટલું ધ્યાન રાખ્યું હતું કે એ પવનની ઉમર નાની હોવાથી એની સાથે સંપૂર્ણ સમાગમ ન કરે પણ એનાં અજ્ઞાન અને કુતૂહલને વારંવાર ઉશ્કેરતી રહે અને પોતાની ભૂખને સંતોષતી રહે. પવનનો આ પ્રથમ શારીરિક અનુભવ હતો જે સમય જતાં ઘેલછા બનવા લાગી અને પછી આજ ઘેલછાએ એને યુવાની આવતાં પહેલાં જ સંપૂર્ણપણે પોતાનાં કાબુમાં લઇ લીધો.
લગભગ દોઢેક વર્ષ સુધી ધનુ અને પવનનું આ ‘છૂપું’ પ્રકરણ ચાલતું રહ્યું પણ જયારે જયસંગ એકવાર અચાનકજ કોઈને કીધા વીના રજાઓમાં ગામ આવ્યો ત્યારે અભેસિંગનો પત્ર ધનુ ને આપવા એના ઘરમાં ઘૂસતાંજ ધનુ અને પવનને એણે રંગે હાથ ઝડપી લીધાં. પવનનાં જુદાજુદા કારનામાઓથી અને ગામવાળાઓની વારંવારની ફરિયાદોથી ત્રસ્ત જયસંગ માટે આ ઘટના ‘ઊંટની પીઠ પર છેલ્લાં તરણા’ સમાન હતી. એ ધનુને તો કશું બોલી ન શક્યો પણ ઘેરે આવીને એણે પવનને થાંભલા સાથે બાંધ્યો અને પછી લાકડીએ લાકડીએ ઢોરમાર મારવા લાગ્યો. રુડીબા વચ્ચે પડ્યા તો એને પણ પકડીને બીજાં ઓરડામાં બંધ કરી દીધાં અને પવન પર પોતાનો ગુસ્સો ઉતારતો રહ્યો. માર ખાતાખાતા પવન રડ્યો, ખુબ રડ્યો પણ જયસંગને માર બંધ કરવાની એણે એકવાર પણ વિનંતી ન કરી. લગભગ દસ-પંદર મિનીટ પછી જયસંગ રોકાયો કારણકે પવનને મારીમારીને હવે એ થાકી ચુક્યો હતો અને રુડીબાને જે રૂમમાં બંધ કર્યા હતાં એ રૂમની સાંકળ ખોલીને પોતે બહાર ઓટલે બેસીને બીડી પીવા લાગ્યો. પવનનાં અફાટ રુદન અને રુડીબાની વિનંતીઓ રૂપી સતત સાંકળ ખખડાવવાનાં અવાજથી લગભગ અડધું ગામ પહેલેથીજ જયસંગના આંગણે આવીને ઉભું રહી ગયું હતું. પવન હવે ભણીને કોઈ ઉદ્ધાર નહોતો કરવાનો એટલે ગામનાં વડીલોની સલાહથી ગામે જણેલા સહુથી મોટાં માણસ જેરામ દેસાઈને ત્યાં પવનને મોકલી દેવો એવું નક્કી થયું. રુડીબાએ આમ ન કરવા જયસંગને ખુબ વિનંતીઓ કરી, એને પગે પડ્યાં પણ પવનનાં ભલા માટે જયસંગને એને જેરામ દેસાઈને ત્યાંજ મોકલવાનું વધુ યોગ્ય લાગ્યું.
***
જયસંગને એમ કે જેરામ પાસે મોકલવાથી પવન બે-ત્રણ વર્ષમાં સુધરી જશે, પણ એને જેરામ દેસાઈના અસલી કામો વિષે ક્યાં ખબર જ હતી? જેરામ દેસાઈ પણ લગભગ પવનનાં જ સંજોગોમાંથી પસાર થયેલો ‘જણ’ હતો પણ એ પોતાની મરજીથી ગામ છોડીને કમાવા માટે અમદાવાદ ગયો હતો. અહીં આવ્યાબાદ તે સલામતખાન નામનાં બુટલેગર સાથે જોડાયો અને દારૂની નાનીમોટી હેરફેર કરવા લાગ્યો. ધીરેધીરે સલામતખાનનો વિશ્વાસ જીતીને જેરામ દેસાઈ એનો ‘ડાબો-જમણો’ પણ બની ગયો. પણ સલામતખાન કરતાં જેરામની દુરંદેશી સારી હતી એટલે જેમજેમ એને લાગવા લાગ્યું કે નવી આવેલી સરકાર બુટલેગરોને ખતમ કરીને જ જંપશે એમએમ એ સલામતખાનથી દુર થવા લાગ્યો. દારૂની હરફેર અને પછી સલામતખાન સાથેની પાર્ટનરશીપમાં જેરામ ઘણું કમાઈ ચુક્યો હતો અને એ જ મૂડી એણે ‘ફાઈનાન્સ’ નાં ધંધામાં મૂકી અને ગામ આખામાં ત્રણ ટકાના વ્યાજ સાથે પૈસા ફેરવવાનાં શરુ કર્યા. “જેરામ દેસાઈની ઉઘરાણીથી તો ભગવાન પણ ડરે”, એવો રૂઢીપ્રયોગ અમદાવાદનાં બજારોમાં ઉભો કરતાં જેરામ દેસાઈને ફક્ત બે વર્ષ લાગ્યાં. જેરામની આ ‘સફળતા ની સુવાસ’ એનાં ગામ સુધી પહોંચી અને આથીજ ગામલોકો એને વારંવાર ગામ આવવાનું કહેતાં. પહેલાં પણ જયારે જેરામે સલામતખાન થી દુર રહેવાનું નક્કી કર્યું ત્યારે એ ગામમાં મહિનાઓ રોકાયો હતો અને ગામલોકોને પોતે જયારે અમદાવાદમાં સેટલ થાય ત્યારે ગામનાં છોકરાઓને અચૂક નોકરીએ રાખશે એવાં વચનો પણ એણે આપ્યાં હતાં અને વખત આવ્યો ત્યારે એણે આ વચનો નિભાવ્યા પણ ખરા. જયારે પવનને લઈને જયસંગ, જેરામ દેસાઈ પાસે આવ્યો ત્યારે પહેલી નજરેજ જેરામને પવનમાં પોતાની છબી દેખાઈ, પણ આ કાચા હીરાને જો એ બરોબર સાચવશે અને એને યોગ્યરીતે ચમકાવશે તો આખી જિંદગી એને જ કામમાં આવશે એવું એને લાગ્યું અને જયસંગની પહેલી અરજે જ જેરામે પવનને પોતાને ત્યાં રાખી લીધો.
પવનને જેરામ પાસે મુકીને જવાની ઘડી જયારે આવી ત્યારે પવન અને જયસંગ બન્ને એકબીજાને વળગીને ખુબજ રડ્યા પણ જયસંગે હવે જેરામ જે કહે એમજ એણે કરવાનું છે એમ કહીને અને છ મહીના પછી એ પવનને ગામ પાછો બોલાવી લેશે એવી ખોટી હૈયાધારણ આપીને જતો રહ્યો અને પછી પાંચ વર્ષ સુધી પાછો ન દેખાયો. આ પાંચ વર્ષમાં જેરામે પવનને બરોબરનો પલોટ્યો અને આ જ પાંચ વર્ષોમાં પવન પુખ્ત પણ થઇ ચુક્યો હતો. શરૂઆતમાં પટાવાળા જેવું કામ સોપીને જેરામે પવનને કોઈ પણ કામ નાનું નથી એ સમજાવ્યું અને પછી જેવો એ અઢાર વર્ષનો થયો એવો એને પોતાનાં ફાઈનાન્સ નાં ધંધામાં એનાં ઉઘરાણીવાળાં છોકરાઓ સાથે બજારમાં મોકલતો થયો. ત્રણેક વર્ષમાં એવો સમય આવ્યો કે ‘પવનની ઉઘરાણી’નાં નામ માત્રથી જેરામની કંપનીના દેણદારોની ખુરશી ભીની થઇ જતી. પવન માટે જેરામ ભગવાન બની ચુક્યો હતો. પોતાની પાસે આવ્યાના લગભગ પાંચ વર્ષે જયસંગ આર્મી માંથી રીટાયર થઈને રુડીબાને લઈને અમદાવાદ આવી ગયો અને જેરામે શહેરથી થોડેક દુર સાણંદમાં એક નાનકડું ઘર પણ આ ત્રણેય માટે લઇ આપ્યું.
જેરામના કોઈ માણસથી ઉઘરાણી કરતા કરતા ગુસ્સામાં આવી જઈને એનાં દેવાદારનું ખૂન કરી દેતા જેરામે ફાઈનાન્સનો ધંધો થોડા સમય માટે બંધ કરી દીધો અને થોડો વિચાર કરીને એ ધંધો ફરી શરુ કરવાને બદલે કુરિયરનો બીઝનેસ ચાલુ કર્યો. જો કે આ નવો ધંધો બરોબર સેટ થઇ જતાં જ જેરામે એની બધીજ જવાબદારી પવન ઉપર નાખીને પોતે મહેસાણા રહેવા જતો રહ્યો અને ત્યાંથી એ મહીને-બે મહીને એકાદવાર જ અમદાવાદ હેડ ઓફીસ આવતો. બસ! જેરામ શેઠની પેઢીમાં સર્વેસર્વા બનવું એ વાસ્તવિક્તા જ પવનનાં અહમને વધુ ઉછાળો આપવા માટે પુરતી હતી. જેરામની આ ‘નેશનલ કુરિયર કંપની’ બહુ મોટી કે ખ્યાતિપ્રાપ્ત કંપની નહોતી અને જેરામને એવું કરવું પણ ન હતું. ફાઈનાન્સનાં ધંધામાંથી એણે ઘણું કમાઈ લીધું હતું પણ જિંદગીમાં ક્યારેય હાથપગ બાંધીને બેસી ન રહેવું એ નિયમ હેઠળ એણે આ કુરિયર કંપની ચાલુ કરી હતી અને એનાં માટે પવનને પણ સંભાળી રાખવો ખુબ જરૂરી હતો, કારણકે એ પવન સીવાય કોઈ બીજાં પર વિશ્વાસ કરી શકે એમ નહોતો. ગુજરાતનાં મુખ્ય શહેરોમાં જ આ નેશનલ કુરિયર કંપની ની ઓફિસો હતી અને આ શહેરોમાં પુરતીજ એની સર્વિસ મર્યાદિત હતી. હા એટલું માનવું પડે કે આટલાં મર્યાદિત કાર્યક્ષેત્ર માં પણ પવનની મહેનતે ફક્ત બે-અઢી વર્ષમાં નેશનલ કુરિયર કંપનીને ઔદ્યોગિક વિસ્તારોમાં સારીએવી વિશ્વસનીય કરી દીધી હતી અને એ માટે એને જેરામના વખાણ પણ ખુબ મળ્યાં હતાં અને એનાંથી પવન વધુ ને વધુ આપખુદ બન્યો હતો. સ્ટાફના લોકોનું ગમે ત્યારે અપમાન કરવું એ પવન માટે સહેલી વાત હતી અને સ્ત્રી સ્ટાફ મેમ્બર્સ તરફ પવનની ખાસ નજર રહેતી અને કોઇપણ રીતે એ પોતાની દરેક શહેરમાં આવેલી સ્ત્રી સ્ટાફ મેમ્બર ભલે એ કુંવારી હોય કે પરણેલી પણ પોતાને જો ગમી જાય તો એને એ ભોગવીને જ રહેતો. એવું નહોતું કે પવનને આ બાબતે કોઈ મહેનત કરવી પડતી, પવનની કદ-કાઠી, એનો ચહેરો, એની બોલવાની છટા અને એની પોઝીશન આ બધુંજ એને સ્ત્રીઓને પોતાની તરફ આસાનીથી આકર્ષવા માટે મદદ કરતી.
‘બોસ્સ, આપણો શુક્ર જ બહુ મજબુત છે!’ જયારે પણ કોઈ મિત્ર પવનને આ ‘રાઝ’ બાબતે પૂછે ત્યારે પવન આવો જવાબ આપતો.
એવું નહોતું કે પવન દરેક વ્યક્તિ સાથે હડધૂત કરતું વર્તન કરતો, બે વ્યક્તિઓ પ્રત્યે પવનને ખુબજ પ્રેમ અથવાતો માન હતું, જેમાં એક તો હતો હૈદર જે આમતો નેશનલ કુરિયર કંપનીનાં આ અમદાવાદનાં હેડ કવાર્ટરમાં પ્યુન હતો પણ ખરેખરતો એ સલામતખાન નો દીકરો હતો. જેરામને જે બાબતની ગંધ આવી ગઈ હતી એ એની ઘણી સમજાવટ પછી પણ સલામત ખાનને ન આવી અને એક એન્કાઉન્ટરમાં સલામત માર્યો ગયો. સલામતના અન્ય ભાગીદારો તો ક્યારનાય એને છોડીને જતાં રહ્યાં હતાં અને સલામતની બીવી પણ છેલ્લે છેલ્લે સલામતને બીમાર હાલતમાં છોડીને જતી રહી હતી, વળી એનો આ દીકરો હૈદર જે ન તો સ્ત્રીમાં હતો કે ન તો પુરુષમાં એને સ્વીકારવા સલામતનો કોઇપણ સગો પણ તૈયાર ન હતો. આથીજ જેરામે સલામતના ઉપકારોનો બદલો વાળવા આ હૈદરને એના બાળપણથી જ પોતાની પાસે રાખી લીધો હતો. નપુંસક હોવાં ઉપરાંત હૈદર બુદ્ધિનો પણ ‘બળીયો’ એટલેકે થોડીક ઓછી બુદ્ધિનો હતો પણ જેરામ અને પવનનો પડ્યો બોલ જીલતો. પુરુષનાં જ કપડાં પહેરતો હૈદર પોતાનાં સ્ત્રૈણ અવાજ અને હાવભાવથી ઓફિસના લોકો અને ત્યાં કુરિયર આપવા આવતાં લોકોનાં આકર્ષણનું કેન્દ્ર કાયમ બની રહેતો. પોતાની સાથેજ ઉછરેલા હૈદર પ્રત્યે પવનને ખુબ પ્રેમ હતો અને એની મશ્કરી કરનારને પવનનાં રોષનો અચૂક ભાગ બનવું પડતું.
પવન પોતે તો બહુ ભણેલો ન હતો એટલે એને એની કંપનીની મણીનગર વિસ્તારની ફ્રેન્ચાઇઝી ધરાવતાં અને દરેક વિષય પર એક સરખું પ્રભુત્વ ધરાવતા અને ખુબ જ્ઞાની એવાં ભૂષણ પંડ્યા પર ખુબ માન હતું. ભૂષણ પંડ્યા સાથે પવન પોતાનાંનાં દરેક ‘કબાડા’ શેર કરતો અને ભૂષણ કાયમ એને કંટ્રોલ કરવાની સલાહ આપતાં પણ પવન ભૂષણ પ્રત્યે માન હોવાં છતાં એની બધીજ સલાહો નહોતો માનતો. ભૂષણ સાથે સમય ગાળ્યા પછી પવન એનાં શબ્દોમાં કહીએ તો ‘ફ્રેશ’ થઇ જતો. પવન પોતાનાં દરેક ‘સાહસો’ દર શનિવારે બપોરે હિસાબ કરવા આવતાં ભૂષણ પંડ્યા સાથે ચા-નાસ્તા કરતાં કરતાં શેર કરતો.
આજે પણ શનિવાર જ છે અને પવનને ગઈરાત્રે એણે દિવ્યા સાથે શું શું કર્યું એ ભૂષણ સાથે શેર કરવાની ખુબ ઉતાવળ હતી.
=: પ્રકરણ એક સમાપ્ત :=
